Psychoterapia psychodynamiczna
Krótko ujmując...
Głównym celem jest wnikanie do nieświadomości poprzez refleksję, wolne skojarzenia, fantazje, sny w relacji pacjent - terapeuta.
Metoda psychoterapii psychodynamicznej oparta jest na założeniach teorii psychoanalizy.
Rozwijając...
Podejście psychodynamiczne zostało opracowane na podstawie dorobku współczesnej psychiatrii oraz uznanych koncepcji psychoanalitycznych. Paradygmat psychoanalityczny zakłada, że rozumienie życia psychicznego wymaga refleksji nad nieświadomością. Życiem człowieka sterują nieuświadomione mechanizmy działania, wewnętrzne konflikty, pragnienia, potrzeby, sposoby interpretowania rzeczywistości społecznej oraz wzorce relacji interpersonalnych. Kluczem do nieświadomości są marzenia senne, objawy nerwicowe, przejęzyczenia oraz nabyte w dzieciństwie nieuświadomione sposoby tworzenia i przeżywania relacji z innymi ludźmi, a tym samym z terapeutą.
Psychoterapia psychodynamiczna toczy się w oparciu o relację terapeutyczną, czyli więź, jaka rozwija się pomiędzy pacjentem a terapeutą w trakcie trwania leczenia. Sesja odbywa się „twarzą w twarz”. Uczestnicy mają ze sobą kontakt wzrokowy, co sprzyja budowaniu wzajemnej relacji. Pacjent zachęcany jest do swobodnego dzielenia się swoimi myślami, skojarzeniami, odczuciami. Terapeuta stawia hipotezy dotyczące życia psychicznego pacjenta, uwzględniając treści wnoszone przez niego podczas sesji, dane biograficzne i dynamikę relacji terapeutycznej.
Szczególnie istotna dla terapeuty psychodynamicznego jest analiza zjawiska przeniesienia czyli nieświadomego procesu, który polega na kierowaniu do terapeuty oraz innych osób z otoczenia uczuć, oczekiwań, postaw jakie pacjent doświadczał wobec znaczących osób w przeszłości.
Praca terapeutyczna polega na dostarczaniu pacjentowi nowego rozumienia jego rzeczywistości wewnętrznej i zewnętrznej oraz umożliwienie mu przeżycia doświadczenia interpersonalnego w relacji terapeutycznej, które stanowi bazę do wprowadzania korzystnych zmian w funkcjonowaniu psychicznym i społecznym.
Kilka słów z historii...
Psychoterapia psychodynamiczna to także wyodrębnione z niej podejście analityczne. Psychoanaliza jungowska jest współczesną nazwą dla klinicznego zastosowania psychologii analitycznej, zapoczątkowanej przez Carla Gustawa Junga. W przeciwieństwie do Freuda, Jung stronił od zakładania towarzystwa we własnym imieniu twierdząc, że każdy powinien znaleźć własną ścieżkę w życiu.
W pierwszej dekadzie XX wieku Zurych był drugim ważnym centrum psychoanalizy po Wiedniu. Zawodowa i osobista przyjaźń pomiędzy Freudem i Jungiem istniała od 1907 do 1913 roku. Jung był główną postacią w instytucjonalnym rozwoju psychoanalizy i stał się pierwszym architektem międzynarodowego psychoanalitycznego ruchu. To on pierwszy wprowadził zasadę, że każdy przyszły analityk powinien przejść terapię własną, która to zasada stała się jedną z podstawowych we wszystkich szkołach psychologii głębi.